تجلی عشق و ایثار در آغوش لاله‌های گمنام

گیل رسا_مائده فلاحتکارضیابری؛در ایام سوگواری حضرت زهرا (س)، هنگامی که غم و اندوه بر دل‌ها سایه می‌افکند، شهر ما به استقبال لاله‌های خونینی می‌رود که در گمنامی و بی‌نامی، جان خود را فدای عشق و ایمان کرده‌اند.

این روزها، دل‌هایمان پر از یاد شهدای گمنام است؛ آنانی که در سکوت و خاموشی، داستان‌های شجاعت و فداکاری را در دل تاریخ به یادگار گذاشته‌اند. حضور شهدای گمنام در این ایام، مانند نسیمی ملایم است که بوی عشق و ایثار را به مشام می‌رساند.

وقتی پیکرهای مطهرشان در خیابان‌ها تشییع می‌شود، گویی زمین و آسمان به احترام آن‌ها سر تعظیم فرود می‌آورند. مردم با چشمان اشکبار و دل‌هایی پر از درد، به استقبال این لاله‌های سرخ می‌آیند؛ لاله‌هایی که هر کدام داستانی از عشق به وطن و ایمان دارند.

در این روزها، هر قدمی که برمی‌داریم، گویی بر دلی تپنده از عشق قدم می‌گذاریم. صدای ناله‌های مداحان در فضا پیچیده و اشک‌ها مانند بارانی نرم بر گونه‌ها می‌چکد. این لحظات، لحظاتی است که قلب‌ها را به هم پیوند می‌دهد؛ لحظاتی که نشان‌دهنده‌ی پیوند عمیق ما با شهدای عزیزمان است.

حضرت زهرا (س)، مادر همه شهیدان، امروز در آغوش خود این لاله‌های خونین را می‌پذیرد. او که خود نماد ایثار و فداکاری است، امروز با دلی پر از محبت، میزبان این فرزندان راستین وطن است. هر یک از این شهیدان، گویی فرزندان او هستند؛ فرزندانی که برای حفظ ارزش‌ها جان خود را فدای آرمان‌های بزرگ کردند.

بیایید با هم عهد کنیم که یادشان را زنده نگه داریم. اشک‌های ما نشانه‌ی عشق و ارادت ماست؛ نشانه‌ای از آنکه هرگز فراموش نخواهیم کرد چه کسانی برای ما جنگیدند و چه بهایی برای آزادی و عزت ما پرداختند.

در این روزهای سوگ، بیایید با دل‌هایی پر از عشق و دلتنگی، به یاد شهدای گمناممان دعا کنیم. بیایید در کنار هم بایستیم و بگوییم: «ما ادامه‌دهندگان راه شما خواهیم بود؛ هرگز یاد شما را فراموش نخواهیم کرد.» اشک‌هایمان نه تنها نشانه‌ی غم ماست بلکه نشان‌دهنده‌ی پیوند عمیق ما با آنانی است که با خون خود برگی جدید از تاریخ را رقم زدند.